Vaniköy sahilinde bir ihtiyar...

sabah saatleri

Kanlıca Üsküdar arası dokuz on beş vapuruna bindim

aslında büyük yolcu motoruydu o benim-kisi

ama canım şimdi ona vapur demek istedi

bildik klasik İstanbul vapuru az geçer de Kanlıca' dan

vapurun sol arka kıçında

sabahın dokuz buçuğunda 
güvertede oturup kahve keyfimi yapıyordum
laf aramızda bir de tütün

sabahları güzel olur 
denizin rengi ve motorun köpükleri

kaptan da desteklermiş gibi keyfimi

sanki kıyıyı yalıyordu dümeni

seyret gözüm yalıları tek tek dercesine

hani kaptan istese yalılara girecekti sanki vapur 

neredeyse odalarının içine

bir yanda koyu mavi durgun deniz

diğer yanda boğazın delen serin havası

her yer motorlar ile doluydu

her yer martılar ile kaplıydı

onlarcası

yüzlercesi

binlercesi

bir aradaydılar mavi boğazın koynunda hepsi
belli ki balık sürüsü vardı sularda 

bizim vapur ise 
geçiyordu aralarından arsızca...

şöyle bir bakınca 

koyu mavi suyun üzerinde duran beyaz martılara

benziyordu sanki hepsi

fırçanın tuvale kondurduğu beyaz noktalara

martılar balık için bekliyorlardı

bazıları uçuyordu

bazıları dalıyordu

sürekli bağırışıp duruyorlardı 
mest ederek seyredenleri

bir gün öldürecek beni 

bu martı sesleri...

küçük bir balıkçı motoru belirdi yanımızda
Çengelköy' e doğru yol alırken vapur

Vaniköy kıyılarında

hani şu altı metre kadar olanlardan

çok yakındı bana

uzansam yakalayacaktım sanki elimle

dümende bir adam 

baktım motorun üzerinde ki yazılı isme 

'' ihtiyar '' yazıyordu

dümende ki balıkçı da ihtiyar idi zaten
ya da ihtiyarlık yolunda 
benim gibi

altmışlarında...

ihtiyarın bir elinde bira şişesi

diğer elinde dümen

bir yanda motor sesi 

oltasını sallamış boğazın akıntısında gidiyordu
yol alıyordu ekmek teknesi...

bir yandan da pizleniyordu...

bilen bilir 

alemde buna pizlenmek denir...

belli ki abimiz  dün akşamdan kalmıştı

bir önceki geceyi dengeliyordu boğazın koynunda 

keyifle kendisini akıntıya salmıştı

oltasını da denize atmıştı

havasını da soluyordu İstanbul' un

kokusunu da

öyle ya

balık gerekiyordu tekrar bir sonraki akşamın sofrasına...

elimi kaldırdım 

'' oh işte bu güzel hayat '' dedim işaret yaparak 

o da şişesini kaldırdı '' şerefe '' yaptı

kahve kupam ile karşılık verdim

selam verdik birbirimize
selamlaştık
göz göze
sabahın serinliğinde derinliğinde...

bizim vapur yanından geçti gitti 

onun motor da yavaşça yoluna devam etti

bir an yaşananın hepsi buydu

o bir anda ben onu anlamıştım o beni anlamıştı

güzel olan işte bu anı yaşamaktı...

sadece on saniye

bu on saniye de yaşanan hayat ve andı...

kısa bir bakış 

karşılıklı tebessüm

birlikte kalkan eller havaya

hadi bakalım uğurlar olsun güzel güne dercesine
bir selamlaşma...

hepsi on saniyede bitti

bu süre ikimize de yetti...

o an 
boğazı' da sevdim vapuru' da...

kasımın kışını
güvertede çarpan soğuğu

Vaniköy üstünde doğan güneşi

balıkçı motorunu
bira şişesini
kahvemi
tütünümü

balıkları

martıları
taze sabah havasını
hepsini...

bir de ihtiyarı sevdim...

gülümsemesini

pizlenmesini

keyfini

selamını

sabahın dokuz buçuğunda yaşadığımız o anı ...

kimdir nerededir bilmem

sağ mıdır sağlıklı mıdır onu da bilmem

ne adını 

ne evini 

ne kendisini hiç bilmem

bildiğim tek şey

bana ait ülkemin bana ait insanıdır o...

o beni anladı ben onu anladım

sadece on saniyede
Vaniköy' ün o anını yaşadım

bize ait olan mekanları görürken...

hepimize ait olan havayı solurken...

kısa anı birlikte yaşadık ve paylaştık ikimiz...

İstanbul' un herhangi bir yerinde

resimlenmesi gereken milyonlarca anlardan biri idi ihtiyar...

şimdilik fırçamla değil ama

satırlarım ile resimledim onu kağıda...

hepsi bu...

Tuncay D. Kalemoğlu

www.tdkalemoglu.blogspot.com

https://twitter.com/tuncaykalemoglu

01.Kasım.2017, Kanlıca/ İstanbul